Ενας χρόνος και μία ημέρα.
Αχ! να μουνα Σπουργίτης αληθινός ! Να τανε αληθινός ο ουρανός - όχι τώρα γαλάζιος με τις ξυλομπογιές μου! Και τα σύννεφα να ταν κι αυτά αληθινά και να χανε βάρος - να με στήριζαν - και να τανε κι ο Ηλιος αληθινός - να με ζέσταινε στ αλήθεια - όχι μ ένα καρφί στον ουρανό - κι η ζέστη του ηλεκτρική ! - και να τανε ο ήσκιος μου κι αυτός αληθινός - να μέτραγε τις ώρες μου - και να τις έβρισκε ατέλειωτες - κι η θάλασσα αληθινή - να καθόμουνα στην άκρη της - να σε περίμενα - όποιος κι αν Είσαι.
3 σχόλια:
(στο τέλος θα καταντήσω βαρετός... μα μου΄είναια δύνατον να απέχω!)
Αν περιμένεις Εκείνον, δεν θα ξανάρθει.
Ας βολευτούμε με ό,τι έχουμε...
Καθόλου βαρετός και ποτέ. Εδώ γάτος και σπουργίτης πάμε να γράψουμε από την αρχή την φυσική ιστορία.
Καλημέρα, σε πρόλαβα σήμερα.
<:))<
Σ;)
Δημοσίευση σχολίου