Κάποιος θερίζει στο Φεγγάρι.
Ητανε ξαπλωμένη στο ντιβανάκι της κουζίνας - την ανασήκωσα στα μαξιλάρια - να δη μιά στιγμή - έξω. Ερχονται οι Ελιές - μου είπε - κοίτα ! Κρύωνε - την σκέπασα κι έκατσα δίπλα της - της κράτησα το χέρι. Μύριζε σαν περασμένος ουρανός. Αφήσαμε το παράθυρο ανοικτό - ψιχάλιζε. Δεν είναι ο Τρόμος που σε φοβίζει - είναι μιά φούχτα σκοτεινό νερό που φέρνει με τα χέρια του. Νύχτωσε - δεν ξαναμίλησε. Εκλεισα το παράθυρο - έριξα δυό ξύλα στην φωτιά. Υπάρχει κάτι π αφήνει γυάλινα ίχνη στο φεγγάρι - γράφει τις ιστορίες μας στην σκόνη του - υπάρχουνε στάχυα της σφαγής και αίμα. Κι υπάρχουνε Σπουργίτια - με διπλωμένα γόνατα - και Χελιδόνια - που δεν θα ξαναδούνε ποτέ τις Σάρδεις. Πώς φεύγει ένα Χελιδόνι; Αργά - μεσάνυχτα - σήκωσε το χέρι της και φανερώθηκε η Σκιά - ένα χελιδόνι ξανά στον τοίχο - δίπλα της - βαμμένο με κίτρινη λαδομπογιά - κι ύστερα ένα καράβι - κι ύστερα σύννεφα - κι ύστερα ξανά το Χελιδόνι. Κοίτα - ψιθύρισε - έρχονται - και πέθανε - το χέρι της έπεσε - κι έφυγε η Σκιά. Κάποιος θερίζει στο Φεγγάρι.
4 σχόλια:
Κύριε Σπουργίτη. Οι Σάρδεις δεν υπάρχουν πιά. Κανείς δεν θα τις ξαναδεί
και στο Φεγγάρι άρχιζει το αλώνισμα της σκόνης των αστεριών...
Mαύρε Γάτε μου
από πού το ξέρεις ότι δεν υπάρχουνε ;
Πότε χάθηκαν ;
<:))
Χάθηκαν γιατί κανείς πια δεν τις αναζητά...
Χάθηκαν μαζί με τους τριανταφυλλένιους Κήπους του Μίδα, μαζί με τα τραγούδια του Ορφέα και των Μουσών, μαζί με το ανιδιοτελές άγγιγμα του Ιησού.
Χάθηκαν, Σπουργιτάκη. Άκουσέ με. Ξέρω.
Παρ όλα αυτά, καλημέρα και καλή εβδομάδα! Ακόμα κι έτσι, ίσως την βγάλουμε καθαρή για κάμποσο ακόμα.
Μαύρε Γάτε
εσύ είσαι της μαχόμενης απελπισίας γι΄αυτό επιμένεις στην πραγματικότητα.
Η δική μου απελπισία δεν ξέρει να μάχεται τόσο καλά και συνεχώς πέφτει στα όνειρα.
<:)<
Δημοσίευση σχολίου