2.08.2007

Μία ημέρα θα φύγω.

Οταν με ρώτησε - της έδειξα ένα σημείο του ουρανού - εκεί της είπα - είναι η πατρίδα μου. Μία ημέρα θα φύγω. Θα γυρίσω πίσω - με περιμένουν. Μία ημέρα - ξερίζωσα τα φτερά μου. Οι πραπίδες μου έκλεισαν. Δεν ξαναείδα - όνειρο. Η ρόδα έσπασε - πέσανε οι ακτίνες της ξύλινες - σαν παλούκια που σημαδεύουνε το χωράφι. Εκεί - είπε η Αννα είναι μακριά. Σε είδα - είπε - που στάθηκες ούτε Σπουργίτης - ούτε Νικηφόρος. Πόσους θανάτους γυρεύεις ; Πόσα βάρη πρέπει ν αφήσης - για να σηκωθής ; Περάσανε χρόνια - γεράσαμε. Συνέχισε να σκουπίζη - να βάζη τα πιάτα στο τραπέζι - να πλένη τα πόδια της στην αυλή - και μέσα της - σαν σπασμένος καθρέφτης - ακόμα πιό μακριά - και ξένος - ο πρώτος ουρανός.

4 σχόλια:

Μαύρος Γάτος είπε...

Εγώ μάλλον θα φύγω νύχτα...

Εκεί που θα πάμε, θα έχει ουρανό;

Νικηφόρος Σπουργίτης είπε...

Το ερώτημα Πρίγκηπα είναι
αυτό -
είναι κοινός ο ουρανός μας;

Γάτες και Σπουργίτια στον αέρα.

<:)

candy's τετραδιάκι είπε...

Mη φυγεις..

Νικηφόρος Σπουργίτης είπε...

Δεν φεύγω γλυκειά μου Κάντυ.

Χρόνια Πολλά
και στους αγαπημένους σας.

<:)