Μία ημέρα θα φύγω.
Οταν με ρώτησε - της έδειξα ένα σημείο του ουρανού - εκεί της είπα - είναι η πατρίδα μου. Μία ημέρα θα φύγω. Θα γυρίσω πίσω - με περιμένουν. Μία ημέρα - ξερίζωσα τα φτερά μου. Οι πραπίδες μου έκλεισαν. Δεν ξαναείδα - όνειρο. Η ρόδα έσπασε - πέσανε οι ακτίνες της ξύλινες - σαν παλούκια που σημαδεύουνε το χωράφι. Εκεί - είπε η Αννα είναι μακριά. Σε είδα - είπε - που στάθηκες ούτε Σπουργίτης - ούτε Νικηφόρος. Πόσους θανάτους γυρεύεις ; Πόσα βάρη πρέπει ν αφήσης - για να σηκωθής ; Περάσανε χρόνια - γεράσαμε. Συνέχισε να σκουπίζη - να βάζη τα πιάτα στο τραπέζι - να πλένη τα πόδια της στην αυλή - και μέσα της - σαν σπασμένος καθρέφτης - ακόμα πιό μακριά - και ξένος - ο πρώτος ουρανός.
4 σχόλια:
Εγώ μάλλον θα φύγω νύχτα...
Εκεί που θα πάμε, θα έχει ουρανό;
Το ερώτημα Πρίγκηπα είναι
αυτό -
είναι κοινός ο ουρανός μας;
Γάτες και Σπουργίτια στον αέρα.
<:)
Mη φυγεις..
Δεν φεύγω γλυκειά μου Κάντυ.
Χρόνια Πολλά
και στους αγαπημένους σας.
<:)
Δημοσίευση σχολίου