Ενα ψάρι που το λέγανε Σπουργίτη.

Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και αυτό είναι προφανές. Σχεδόν προφανές. Είναι επίσης προφανές ότι αυτή η μοναδικότητα δεν φανερώνεται στα ιστολόγια. Δεν την φανερώνει η γραφή δηλαδή, αφού ακόμα και στους μεγάλους όπως ας πούμε ο Ντοστογιέφσκυ, εκείνο που αναγνωρίζουμε είναι το ύφος, το στύλ, τον τρόπο αλλά όχι το πρόσωπο.
Το πρόσωπο μας διαφεύγει πάντα.
Αν κατέβουμε ένα σκαλοπάτι πάλι τίποτα δεν θα δούμε. Γιατί στο καλό τόσες κοινοτοπίες, τόση αγωνία για να είσαι όπως ακριβώς ο διπλανός; Γιατί τόση προσπάθεια να γίνουμε κανονικοί, μετρήσιμοι, νομοταγείς, απαράλλαχτοι με τους υπόλοιπους στο ανθρώπινο κοπάδι; Κρυβόμαστε από τον θάνατο μέσα στην μάζα, όπως τα ψάρια;
Τέλος πάντων,
τα ιστολόγιά μας δεν είναι μία πράξη ελευθερίας αλλά πράξη ενεργής απόκρυψης.
Γράφουμε για να θολώσουμε τα νερά.