Κάποτε ριζώνουν καὶ τὰ λόγια

Μία φορὰ ἦταν ἕνας βασιλιὰς καὶ εἶχε στὸ κεφάλι του ἕνα κερατάκι. Τὸ εἶχε πολὺ κρυφό, μὰ πῶς νὰ τὸ κρύψει καὶ ἀπὸ τὸν κουρέα του;
Κάθε φορὰ ὅμως ποὺ πήγαινε νὰ τοῦ κόψει τὰ μαλλιά, ὁ βασιλιὰς τὸν φοβέριζε νὰ μὴν τὸ πεῖ σὲ κανένα, γιατί θὰ τοῦ πάρει τὸ κεφάλι.
Ἄλλος κανένας δὲν τὸ ἤξερε ἐκτὸς ἀπὸ τὸν κουρέα τοῦ βασιλιᾶ.
Ὁ κουρέας δὲν μποροῦσε νὰ βαστάξει τὸ μυστικό, μὰ φοβόνταν πάλι. Τί νὰ κάνει; Ποῦ νὰ τὸ εἰπεῖ;
Πῆγε σ’ ἕνα πηγάδι, ἔσκυψε ἀποπάνω καὶ φώναξε μ’ ὅλη του τὴν καρδιά: Ὁ βασιλιὰς ἔχει κερατάκι!
Ὕστερα ἀπὸ λίγον καιρὸ τὸ πηγάδι ξεράθηκε, καὶ φύτρωσε μέσα του μία καλαμιά. Ἡ καλαμιά μεγάλωσε καὶ μία μέρα πέρναγεν ἕνας τσοπάνης, ἔκοψε τὴν καλαμιά κι ἔκανε μία φλογέρα καὶ τὴν ἔπαιζε. Μὰ ἡ φλογέρα ἔλεγε: Μπί, μπί, ὁ βασιλιὰς ἔχει κερατάκι, ὁ βασιλιὰς ἔχει κερατάκι!
Τὸ ἄκουσεν ἕνας, τὸ ἄκουσεν ἄλλος, τὸ ἔμαθεν ὅλη ἡ χώρα, ἔφτασε καὶ στ’ αὐτιὰ τοῦ βασιλιᾶ.
Στέλνει ὁ βασιλιάς, φωνάζει τὸν κουρέα.
– Ποῦ τὸν εἶπες αὐτὸν τὸ λόγο; τὸν ρωτάει.
Ὁ καημένος ὁ κουρέας ὁρκιζόταν πὼς δὲν τὸ εἶπε σὲ κανένα. Μόνο μία φορά, λέει, δὲν βάσταξα καὶ πῆγα καὶ τὸ εἶπα μέσα στὸ πηγάδι.
Φωνάζουν καὶ τὸν τσοπάνη κι αὐτὸς μαρτύρησε πὼς τὴ φλογέρα τὴν ἔκαμε ἀπὸ ἕνα καλάμι ποὺ βγῆκε μέσα στὸ πηγάδι. Ἔτσι φανερώθηκε πὼς κάποτε ριζώνουν καὶ τὰ λόγια.