Το κλουβί του ουρανού.
Οταν ήμουν μικρός - και έξυπνος σαν παιδί - όχι τώρα που μαδήσανε τα φτερά μου - κοιτούσα ψηλά τον ουρανό - έβλεπα το φεγγάρι κι έλεγα : ποιός τρελλός άναψε αυτή την λάμπα στο ταβάνι του σύμπαντος ; Ποιός φώτισε τα άπειρα - κι εγώ πώς θα τ αντέξω ; Υστερα περάσανε τα χρόνια - κι αντέχω όπως αντέχετε κι εσείς - έκλεισα τον ουρανό στο κλουβί του.
2 σχόλια:
Να ξαναγίνουμε παιδιά, Σπουργιτάκο μου...
δεν είναι δύσκολο.... θέλει μόνο να δαγκώσεις τα σίδερα. Εγώ με τα νύχια μου κι εσύ με το ράμφος σου, έλα, πάμε!
για έναν ουρανό χωρίς φράχτες
όχι για μας, ούτε για εκείνους που θα έρθουν
έτσι, για να τη σπάσουμε στους Κυνηγούς
Mαύρε Γάτε
είσαι πολύ ωραίος. Να δαγκώσης τα σίδερα και να γίνης παιδί!
Πολύ ωραία το είπες.
Δημοσίευση σχολίου